:)

خدای خوب ِ‌ لحظات ِ تنهاییم

...

(جای خالی را پر کنید!)

صفحه ی وبلاگ را همینجور بیاید پایین تا برسید به ختم صلوات : )

Title-less

خدایاجان یادت هست؟ من اینجا ایستاده بودم و دعا میکردم و گریه میکردم و قرآن به سر گرفته بودم و از "تو"‌ میخواستم و نگران بودم و ترسیده بودم که مبادا مرا لا به لای اینهمه شلوغی و آدم های خوب گم کنی اما تو حواست بود مثل تمامی لحظه لحظه ها،‌ و من صدایت زدم یا اله العاصین و دلم قرص شد که تو خدای من ِ‌کمترین هم هستی و تو آرام گفتی خدا بودن که این حرف ها را برنمیدارد بنده ام، من خدای همه هستم!

عزیز ِ‌ جان و دلم؛ مرا ببخش به خاطر لحظه های که ندیدمت ..

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ وَ مَحْزُونٍ عَلَیْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ‏

خدایاجان

ببخش که مهمان خوبی نبودم؛ نمک خوردم و نمکدان ..

اما تو مثل همیشه میزبان خوبی بودی.سپاس

وداع با ماه ِ خدا را اینجا بخوانید

دست خسته ی مرا، مثل کودکی بگیر/ با خودت ببر، خسته ام از این کویر

طبیعتا باید این سحرها و روزها و شب ها، سحرها و روزها و شب های خوب و خاصی باشند به برکت ماهِ‌ خدا، اما نیست!

همه چیز به همان تکراری ِ‌روزهای قبل است، آنقدر تکراری که گاهی دلم میخواهد مثل توی فیلم ها، بزنم زیر میز ِ زندگیم توی کافه ی دنیا!

یک جای دلم میلنگد .. و به تو فکر میکنم خدا، که چقدر خسته شدی از من!

دعادعا میکنم برای دریافت پیامکی از سازمان عتبات دانشجویی..

یا مُبَدِلَ السَّیئات با الحَسنات ..

زندگی ام را دوست دارم؛ از همان وقتی که یک الف بچه بودم تا الان که20 و اندی از زندگیم میگذرد، اما یک جاهایی از آن را دلم میخواهد پاک کنم. ویک جاهایی را پاک تر، آنقدر محکم که بالکل پاره شود حتی! بعد وقتی زندگیم را میگیرم بالا ببینم همه چیزش خوب است به جز چندتا پارگی. اصلن هم یادم نیاید که این پارگی ها برای چه بوده. نمیخواهم فکرش را هم بکنم. اصلن ای کاش خدا همان طور که به حرمت این ماه از پرونده ی سنگین مان خیلی چیزها را به سادگی آب خوردن پاک میکند، از ذهنمان هم پاکشان کند، حالا نه به همان سادگی، اما پاکشان کند. پاک ِ پاک. انگار نه انگار ..

به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه / کشش چو نبود از آن سو، چه سود کوشیدن؟

همیشه برای توبه کردن دنبال یک فرصت بوده ام. مثلن اینکه بروم مشهد و انگار که امام رضا کشیش باشد برایش اعتراف کنم. یا بروم قم پیش همشیره اش. یا مسجد جمکران. یا همین جا؛گلستان شهدا. فکر میکنم برای توبه کردن باید یک وقتی و یک جایی و یک نفری باشد که وساطتت کند و هولت بدهد توی بغل خدا و خدا به خاطر گل روی آن یک نفر هم که شده آغوشش را تنگ تر کند!

حالا، اکنون، اینجا، با یک کوله بار سنگین، شبیه آدم های سرخورده،‌ شرمنده تر از همیشه، تنهاتر از همه، در آستانه ی ماهت، دوباره برگشتم دم خانه ات. خبر بخششت رسیده، بدون هیچ واسطه ای ...

دست های خالیم را ببین خدایا؛ این تمام من است ... خالی خالی! ارحم ...

الهی و ربی من لی غیرک هایم را باور کن! یا صبور الستار؛ دلم به سوی تو یک طرفه ست ... چپ چپ نگاهم نکن! گذشته ها گذشته است ...!

نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُــورُ الرَّحِـــیمُ

بندگانم را آگاه کن که من بخشنده‌ ی مهــــربانم !

*ماه مبارک، ما را هم دعا ..(+)

از چند جا شکسته پرم ای شکسته بند ..

آقای درویش مصطفا؛

دل آدم مثل اناره، درست! باید چلاندش، درست! حکما شیره اش مطبوعه، درست!

اما دل آدم را که می ترکانند، دیگر شیره نیست، خونابه است .. باز هم مطبوعه؟

تابلوئه دیگه! لازمه بگم از کتاب من ِ‌اوی امیرخانی بود؟

یا غیاث المـــستــغیثین

گاهی راه حل ِ مشکلات خیلی ساده ست ...