از خود متشکرم B-)

لذتی که در خواندن پست های قدیمی وبلاگ هست، در نوشتن پست جدید نیست! 

به ناشناس عزیزی که اینجا را می خواند

ناشناس جان، آدم ها را با وبلاگ هایشان قضاوت نکن. اکثر آدم ها علاقه ای به بازنشر غم و غصه های هر از گاهی شان ندارند، مخصوصا اگر محل گذر آشناها باشد. امیدوارم حالا اگر اینجا را می خوانی همسر شایسته ای نصیبت شده باشد و دلت شاد و پر عشق باشد.

یک شبه مرد شد و یکّه به میدان زد و مُرد

چی میشد سالم و سلامت برمیگشتی، کوچه رو آب و جارو میکردیم، ریسه میبستیم، جلوی پات گوسفند قربونی میکردیم.

یا اسیر میشدی و آزاده برمیگشتی، دنبال اتوبوس ت میدویدیم و دست تکون میدادیم تا برسی و حلقه گل رو گردنت بندازیم و غرق بوسه ت کنیم.

یا جانباز برمیگشتی و دورت میگشتیم.

یا حتی شهید میشدی، اما  رو شونه ها ی مردم برمیگشتی. برات حجله میذاشتیم  و قبرت رو گل و گلاب بارون میکردیم و سر رو مزارت میذاشتیم و هق هق، دلتنگی مون رو گریه میکردیم.

چی میشد مفقودالاثر نمیشدی و برمیگشتی تا ننه مون حسرت به دل، خون به جیگر، چشم به در، گوش ب زنگ، تو بی خبری، از غمت نمیره؟