چرا هیچ کس پاسخ گو نیست؟

غمگینم. غمگین از اینهمه جوان تحصیل کرده ی بیکاری که داریم_یا تحصیل کرده و سرکار بی ربط_، از اینهمه سهمیه های رنگ و وارنگ تحصیلی،شغلی،وامی! که اکثرا لایقش نیستند، از اینهمه دزدی های ریز و درشتی که نمیدانم چه اعتقادی دارند؟، از اینهمه ظلم و بی عدالتی های ریز و درشت، از شنیدن حقوق های نجومی و بی دلیل زیاد و حقوق های حداقلی، از اینهمه فقر فرهنگی که تاسف برانگیزترین مسئله ست، از اینقدر آدم هایی که اسم اسلام را با رفتارها و حرف های نابخردانه شان زیر سوال می برند، از بابت ناامیدان و خسته دلانی که دلسرد شدند از کشور مثلا اسلامی مان، از آدم های غمگینی که صدای پُر از غم شان به جایی نمی رسد. کاش جایی در تقدیر امسالمان نوشته باشی: پایان غصه ها، ظهور.

صدبار بنویس نَه، نَه، نَه، نَه..

 خدایا به حق همین شب عزیز، ژن نه گفتن رو در من فعال و ژن رودربایستی رو کلا نابود کن. به فنا رفتم انقدر که بار این و اونو به دوش کشیدم و خلاف میلم عمل کردم و جیک نزدم دربرابر رفتار غلط خیلی ها، ولی میدونی که چقدر دلم خونه؟ 😒

حتی اعصابم نمیکشه تعریف کنم رفتارهای همکار به شدت عجیب، شدیدا پررررو و وحشتناک دورو رو.

یک پیشنهاد دوستانه

هروقت گره به کارتان افتاد، هر وقت غصه به سراغتان آمد، هروقت مشکلات پشت سر هم ردیف شدند و کلا در همه ی وقت هایی که دل آشوبید و غمگین، برای حضرت ام البنین فاتحه ای بخوانید و خیالتان راحت باشد که دعای مادرانه شان تمام هم و غم تان را حل میکند، بی بروبرگرد. کاملا تضمینی. 

عنوان ندارد

مثل وقتی که داری با لذت غذا میخوری و میگی و میخندی و یه باره یدونه برنج مسیرش رو اشتباه میره و میوفتی به سرفه و سرفه و بریده بریده نفس کشیدن و لذت غذا و خنده از دماغت درمیاد، زندگی دقیقا همینطوره؛ بی هیچ حساب کتاب قبلی، وقتی فکرشو نمی کنی خوشی رو چنان از دماغت در میاره که نمیفهمی چی شد و چرا. همینقدر بی مقدمه. همینقدر افتضاح. فقط کاش به همون سرعت پریدن برنج از گلو و جا اومدن نفس دوباره، حالت جا بیاد. که نمیاد!