یک پیشنهاد دوستانه

هروقت گره به کارتان افتاد، هر وقت غصه به سراغتان آمد، هروقت مشکلات پشت سر هم ردیف شدند و کلا در همه ی وقت هایی که دل آشوبید و غمگین، برای حضرت ام البنین فاتحه ای بخوانید و خیالتان راحت باشد که دعای مادرانه شان تمام هم و غم تان را حل میکند، بی بروبرگرد. کاملا تضمینی. 

عنوان ندارد

مثل وقتی که داری با لذت غذا میخوری و میگی و میخندی و یه باره یدونه برنج مسیرش رو اشتباه میره و میوفتی به سرفه و سرفه و بریده بریده نفس کشیدن و لذت غذا و خنده از دماغت درمیاد، زندگی دقیقا همینطوره؛ بی هیچ حساب کتاب قبلی، وقتی فکرشو نمی کنی خوشی رو چنان از دماغت در میاره که نمیفهمی چی شد و چرا. همینقدر بی مقدمه. همینقدر افتضاح. فقط کاش به همون سرعت پریدن برنج از گلو و جا اومدن نفس دوباره، حالت جا بیاد. که نمیاد!

سرمو به نبش کدام دیوار بکوبونم؟

بعضیا مثل تیک تاک ساعت تو سکوت، رو مخ آدمن. پُر ادعا و هیچ.

ور آر یو فرام؟

چه جوری تو اینستاگرام همه انقدر خوشگل و شیک و پولدار و باکلاس و آشپز و عکاس و خارجکی اند؟ آدم از خودش ناامید میشه:دی

فضازی مجازی هم محضر خداست! در محضر خدا آدم باشیم!

چی عوض شد که نان حلال بی ارزش شد، بی حیایی نمادِ روشن فکری شد، عفت کلام بی معنی شد و قبح خیلی چیزها ریخت؟

چطور شد که بی فرهنگی و خودخواهی و نفهمی و بی ادبی و همه ی صفت های بد، انقدر به سرعت تکثیر شدند؟ ما را چه مان شده است؟

سخت اما ممکن

زندگی چقدر قشنگ می شد اگر همه قانون احترام قائل شدن برای دیگران را رعایت می کردند. احترام به سلایق دیگران، احترام به عقاید دیگران، احترام به وقت دیگران، احترام به حقوق دیگران، احترام به تفاوت های دیگران، احترام به عواطف دیگران و ....همین.

مامان، بابا، دوستتون دارم

بیشتر آدم ها وقتی ازدواج می کنند و زندگی مستقل شان را شروع می کنند تازه می فهمند داشتن پدر و مادر چه نعمت بزرگی است و بودن در کنارشان را قدر نداسته اند. زندگی مجردی و بودن در کنار آدم هایی که همه جوره دوستت دارند و همیشه پشتت هستند به زندگی متاهلی می چربد! آخ که چقدر دلم میخواست هر روز ظهر کلید بیاندازم به خانه‌ی پدری و پله ها را با استشمام بوی غذای مامان بالا بروم و در آرامش بودنشان با خیال راحت و بی دغدغه لم بدهم و دلم گرم باشد و قرص و محکم ، به وجودشان. 

خدای عزیزم ممنون که دختر این مامان و بابا هستم. تا هستم در سلامتی کامل حفظشان کن برایم.لطفا، خواهشا..آمین.

26

 بیست و شش سالگی عدد خیلی بزرگی است، شاید بهتر باشد بگویم من برای بیست و شش سالگی کوچکم! تا قبل از بیست سالگی، بیست ساله بودن خیلی برایم جالب بود! انگار آدم در بیست سالگی خیلی متفاوت تر و خاص تر می شود. اما حالا در بیست و شش سالگی ای که باورم نمی شد به این زودی برسد نه خاص ترم نه متفاوت تر! نه کار خاصی کردم نه کار متفاوتی! و این هیچ کاری نکردن هر سال در روز تولدم بیشتر غمگینم می کند. حالا زنی هستم بیست و شش ساله که نهایت کاری که کرده رسیدن به آرزوی بچگی اش بوده، کار در مدرسه ی ابتدایی پسرانه. همین.

هرکسی دید مرا ، گفت پریشان توام...

دلم می خواست حالا که نه اصفهان، اصفهان الرضاست، نه من مشهدی هستم! آنقدر پول داشتم و اختیار! که همینکه دلتنگ می شدم همینکه دل شکسته میشدم همینکه دلم شاد می شد، همینطوری الکی و بی بهانه حتی! با اولین پرواز خودم را می رساندم به کنج ِ گوهرشادت که هیچ کس و هیچ جای دنیا به قدر شما و مشهدالرضایتان حالم را خوش نمی کند جان دلم.

همین از تمام جهان برام کافیه!

امام زمان(عج):

«ما از اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ از اوضاع شما بر ما پوشیده و مخفی نمی‌ماند ما در رسیدگی (به شما) و سرپرستی شما کوتاهی و اهمال نمی‌کنیم و یاد شما را از خاطر نمی بریم که اگر جز این بود دشواری ها و مصیبت‌ها بر شما فرود می‌آمد و دشمنان، شما را ریشه کن می‌نمودند.»

حضرت صاحب، ما به همین روایت ها و حدیث های از این و آن شنیده دلخوشیم، به کلمه به کلمه ی همین چند خط، دعا کن برای ما.