یه باری از امروز رو دوشِته، که واسش یه عمره زمین میخوری

دیروز را در جایی که میخوانیمش جنوب شهر گذراندم و ای کاش تمام ساعاتی که نشسته بودم کنار صندوق و به سوال هایشان جواب میدادم و به درددل شان گوش میکردم را یک جایی ثبت میکردم. کاش از پیرزنی که عصازنان قبل از ساعت شروع رای گیری آمده بود تا هنوز هم که هنوز است، ثابت کند پای وطنش ایستاده، از بچه های قد و نیم قدی که با وضع نه چندان خوب می آمدند و با هزار شوق و ذوق قدشان را میکشیدند و برگه رای را می انداختند در دل صندوق، از پیرزنی که غصه هایش یکی دوتا نبود، از آن پیرمردی که تا گردن در آتل بود و دوتا نوه ی شش ساله اش آورده بودندش که بالاخره یک رای هم یک رای است، از آن پیرمردی که شرمنده ی فرزندانش بود، از همه ی بابابزرگ ها و مامان بزرگ هایی که حال جسمی خوبی نداشتند و با سوادِ بی سوادی شان، سه جلد به دست آمده بودند و از تمام آنهایی که با همه ی نداری شان باز آمدند و دل به وعده های آدم اصلح شان بستند عکس گرفته بودم آقای رئیس جمهور؛ که در بزرگ ترین سایز ممکن قابش کنید و بگذارید جلوی چشمتان تا هیچ وقت یادتان نرود آدم هایی همین نزدیکی به وعده های شما دل خوش کردند.

لطفا آیه یاس نخوانید. ابراز تاسف نکنید. تسلیت نگویید. میزان رای ملت است. ملتی که از فشارهای اقتصادی خسته شده است. ملتی که از اصولگراهایی که دم از مردم داری میزنند اما هیچ کدام راضی نشدند به خاطر همین مردم ائتلاف کنند دل زده شده است... امیدوارم آقای روحانی چهارسال خوبی را مدیریت کند.