جمعه نوشت 64

آقا ببخش، بس که سرم گرم زندگیست

کمتر دلم برای شما تنگ می شود ..

بارانی است حال و هوای دو دیده ام

حضرت خدا؛ شنیده ام که به دل های شکسته نزدیکی. کدام گوشه ی دل شکسته ام نشستی و به اشک هایی که تندتند و پشت سر هم و بی وقفه میبارند نگاه میکنی که هر چه دلم را زیر و رو میکنم پیدایت نمیکنم؟ این همچین وقت هایی که باز دارد تکرار می شود، رهایم نکن. روزهای خوش بودنت را با تمام آن حس های خوب به من برگردان *یا راحم العبرات.

*ای ترحم کننده به چشم های گریان

دعای جوشن کبیر- بند24

*و من یغفر الذنوب الا الله؟

باید می آمدم و می نوشتم که چقدر پشیمانم و چقدر ناراحت و چقــــدر خجالت زده و چقــــــــدر خجالت زده و چقــــــــــــدر خجالت زده.  باید بنویسم. شاید باور کنی. شاید باز ببخشی. شاید باز روی قول و قرارها حساب کنی. شاید باز چشم هایت را ببندی و شتر دیدی و ندیدی! خدایا؛  ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید.

*به جز خدا کیه که گناهان رو ببخشه؟ (آل عمران/۱۳۵)

*‌بهار علی،‌خزان شده ای ..

[...]و تو تا پدر را به خانه نیاوردی، نیامدی. ولی چه آمدنی؟ روح و جسمت غرق جراحت بود و من نمی دانم کدام توان، تو را بر پا نگاه داشته بود. تو از علی خسته تر. تو از علی مظلوم تر. علی از تو مظلوم تر. هر دو به خانه آمدید اما چه آمدنی؟ تو چون کشتی، شکسته،‌ پهلو گرفتی و پدر  درست مثل چوپانی که گوسفندانش،‌داوطلبانه خود را به آغوش مرگ سپرده باشند، غم آلود، حسرت زده و در عین حال خشمگین خود را به خانه انداخت. قبول کن غم عاشورا هر چه باشد به این سنگینی نیست. پدر به هنگام تغسیل روی تو را خواهد دید و بازوی تو را و پهلوی تو را. و پدر از این پس هزار عاشورا است.

*(+)

کشتی پهلو گرفته از سید مهدی شجاعی