*‌بهار علی،‌خزان شده ای ..

[...]و تو تا پدر را به خانه نیاوردی، نیامدی. ولی چه آمدنی؟ روح و جسمت غرق جراحت بود و من نمی دانم کدام توان، تو را بر پا نگاه داشته بود. تو از علی خسته تر. تو از علی مظلوم تر. علی از تو مظلوم تر. هر دو به خانه آمدید اما چه آمدنی؟ تو چون کشتی، شکسته،‌ پهلو گرفتی و پدر  درست مثل چوپانی که گوسفندانش،‌داوطلبانه خود را به آغوش مرگ سپرده باشند، غم آلود، حسرت زده و در عین حال خشمگین خود را به خانه انداخت. قبول کن غم عاشورا هر چه باشد به این سنگینی نیست. پدر به هنگام تغسیل روی تو را خواهد دید و بازوی تو را و پهلوی تو را. و پدر از این پس هزار عاشورا است.

*(+)

کشتی پهلو گرفته از سید مهدی شجاعی

همین که دست قلم در دوات می لرزد

به یاد مهر تو چشم فرات می لرزد

نهفته راز « اذا زلزلت » به چشمانت

اگر اشاره کنی کائنات می لرزد

هزار نکته ی باریک تر ز مو این جا ست

بدون عشق تو بی شک صراط می لرزد

مگر که خار به چشمان خضر خود دیدی

که در نگاه تو آب حیات می لرزد

تو را به کوثر و تطهیر و نور گریه مکن

که آیه آیه تن محکمات می لرزد

کنون نهاده علی سر، به روی شانه ی در

و روی گونه ی او خاطرات می لرزد

غزل تمام نشد، چند کوچه بالاتر

میان مشک سواری فرات می لرزد

سپس سوار می افتد، تو می رسی از راه

که روضه خوان شوی اما صدات می لرزد

وعصر جمعه کنار ضریح روی لبم

به جای شعر دعای سمات می لرزد ...

سید حمیررضا برقعی