Title-less

جان ِ‌دلم

شنیدی مرده و قولش؟

عمو با آب برمیگرده ..

Title-less

ضربان قلب هستی هنوز مستدام است

و زندگی هنوز در رگ های عالم جریان دارد

و هنوز آب توی دل ِ‌کسی تکان نمیخورد

و هنوز عمو عباس هست ...

Title-less

آخ عزیز دل برادرم،‌ امانت حسنم

صدای وا اماه ت جگر میسوزاند ...

روی دستم زنده بمون پسرم
(+)

Title-less

عون‌ و جعفر را روی‌ دست‌ گرفته‌ و پیش‌ می‌ آید. دو خط‌ خون‌ ردیف‌ جا پاهای‌ مرد را می‌پوشانند. نگاهش‌ به‌ خیمه‌ی‌ زنان‌ است. صحرا بدجوری‌ ساکت‌ است. از تمام‌ درزهای‌ خیمه‌ی‌ زنان‌ انگار سکوت‌ می‌تراود. نه‌ مویه‌ای، نه‌ شیونی، نه‌ گلایه‌ای، هیچ! سکوت. سکوتی‌ که‌ از جنس‌ صبر حتی‌ نیست. از جنس‌ خالص‌ عشق‌ است.
دو قربانی‌ او، دو نتیجه‌ی‌ هستی‌ او، آن‌قدر حقیرتر از تمام‌ وسعت‌ عشقند که‌ حتی‌ برای‌ دیدنشان‌ بیرون‌ نمی‌آید ...

کسی بیرون از نقاب-نفیسه مرشد زاده

Title-less

حضرت غریب؛

شرمنده ایم که هنوز پای روضه هایتان جان نداده ایم ..

من الذی ایتمنی ابتاه؟

از 18 تا 3؛ وجه اشتراک؛ قامتِ دال است و سیمای نیلی؛

امِّ ابیهای محمّد و مادر ِ پدری در خرابه شام!

کلّنا نورٌ واحداً است دیگر!

فاطمه سوم؛

وَه که چقدر فاطمه ای ...

صورت دختر بچه ی سه ساله، به قاعده ی کف دست هم نیست ..

من را ببخش اگر که لکنت زبان گرفتم
آخر شکسته دستی دندان شیری ام را ..
(+)

اعوذ بالله من الکرب و البلا

کافی ست لب تر کنی حضرت بانو

عبدالله هست، جعفر هست، قاسم هست،‌ علی اکبر هست،‌ عباس هست،‌ حسین هست، هفتاد دو تن، جان فشان هست.

خدا فرداها را ختم به خیر کند. ما ختم امن یجیب گرفته ایم؛ کسی چه میداند؟ از این ستون تا آن ستون فرج است!

برای قرار ِ دل ِ‌ بی قرار ام المصائب:‌

‎أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ ...

ببین دل ِزار ِ زینب

نگاه و اصرار ِ زینب

(+)

نسیمی جان فضا می آید ..

* اگر سفره ی خدا ماه روزه باشد و سفره امام حسین ماه محرم، سر سفره ی امام حسین کسانی را راه میدهند که سر سفره ی خدا هم راهشان نمیدهند.

این یعنی اینکه میشود با همه ی سیاهی ها و روسیاهی ها،‌ سیاه پوشید،‌ سر کج کرد و رفت هیئت، لابه لای آدم های خوب و همه ی گریه هایی نکرده را برای حضرت غریب گریه کرد.

*من او

از سری آرزوهای لاممکن(+)

حی علی العزا ..

به حسابِ عِشْرُونَ صَابِرُونَ یَغْلِبُواْ مِئَتَیْنِ هم باشد؛

720 نفر کفایت می کند برای مهمان کُشی!

120000 نفر، اسراف است والله!

اگر به وعده طعام آمده اید؛

غذایتان با هیات!

بغضً لابیک را اما...

روضه : (+)

نشسته ام چوغباری به شوق اذن دخول؛‌ بیا بگو نتکانند پادری ها را ..

این روزها خیلی بیشتر از همیشه دلم شما را میخواهد. که بیایم حریمت، زیر نم نم باران، بی هدف قدم بزنم از این صحن به آن صحن و دورت بگردم و تو از چشم هایم بخوانی حرف های ناگفتنی را،‌ غصه های تلنبار شده روی هم را برداری و به جایش بغل بغل آرامش بگذاری.
آقای خوب ِ‌لحظات تنهاییم؛‌ دل تنگم.

---

توضیح نوشت: دو پست قبل تر برای بعضی دوستان سوءتفاهم شده بود. من واقعنی خداروشکر کرده بودم بابت چیزهایی که میخواستم و به صلاح نبوده و خدا نداده. منظورم این بود نه ناشکری و پروبازی و اینا