مخاطب خاص

_{نمی‌دانم هنوز اینجا را می‌خوانید یا نه، ولی اگر می‌خوانید باید بگویم به خاطر احیانا دلی که شکستم، یا خاطرتان اگر مکدر شد، پشیمانم. امیدوارم مرا بخشیده باشید.} 

بدون هیچ مناسبتی برای بابا

فکر میکنم هر آدمی باید حداقل یک آدم امن در زندگی اش داشته باشد، کسی که در همه ی لحظه های خوب و بد، کنار آدم باشد، که پناه باشد. هرجور شده، هر طور شده، مثل کوه پشت آدم باشد. آدم باید کسی را داشته باشد که خیالش راحت باشد کسی هست که حواسش به خستگی‌ها، خوشحالی‌ها و ناراحتی‌هایش هست، کسی که حال آدم را از چشم‌هایش بفهمد.
من هیچ وقت آدم ابراز کردن احساسات نبودم، [صدافسوس و متاسفانه] هیچ وقت از آن دخترهایی که توی تلویزیون نشان می‌دهد دست می اندازند گردن پدر و مادرشان و قربان صدقه می‌روند و بی خجالت دست و صورتشان را میبوسند نبودم، اما بابا برای من همان آدم امن زندگی‌ام است، کسی که برایش جان می‌دهم، که در قلبم بهترین و بالاترین جایگاه را دارد، تنها مردی که همیشه دوستش خواهم داشت بدون کم و کاست، تنها کسی که همیشه دوستم دارد با همه ی بدی ها و خوبی ها. اگر فقط یک دعایم مستجاب شود دعا میکنم که قبل از پدرم نباشم، که زندگی بدون او ترسناک ترین ترس زندگی‌ من است.