چقدر غمگین بودیم اگر حضرت ابوالفضلی نداشتیم که گره کور های زندگی مان را با دست های مهربانش باز کند. یا امام رضایی نداشتیم که نفس کشیدن در حریم امن اش، همه ی غم ها را از یادمان ببرد. یا امیرالمومنینی نداشتیم که با صد و ده بار اسم ش، آرامش روانه ی دل هامان شود. یا امام حسنی نداشتیم که پناه روزهای تنهایی مان باشد. یا صاحب الزمانی نداشتیم که امید وقت های ناامیدی مان باشد. به کی پناه می آوردیم اگر شماها نبودید؟ چقدر به سر ما منت گذاشتی حضرت خدا که محبت بهترین بنده هایت را در قلب کوچک مان گذاشتی تا در بزنگاه های زندگی به مهربانی هایشان پناه ببریم و دعاهای مان به دعایشان مستجاب شود و آرام شویم. چقدر خوشبختیم ما شیعه ها. چقدر زیاد.
