حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند..

امام حسن جان، تو بهتر از آنی که بشود نوشت. فقط ساده بگویم که بی اندازه دوستت دارم عزیز  ِدلم:* کاش می شد دست های کریمت را که هیچ وقت دریغ نکردی، بوسید مهربانْ آقا.

شکر خدا حسینیه هامان زیاد شد

وقتش شده دگر حسنیه بنا کنیم..

تو می روی به سلامت، سلام ما برسانی

اللهم انی اسئلک یک اربعینی که دلت به حال دلِ شکسته مان بسوزد و اذن بدهی قدم در جاده ی کربلا بگذاریم و ...

یعنی می شود حسین جان که یک روزی ما را هم بخری؟

حتی فکرش هم شیرین است

گر دیگرت بر آن در دولت گذر بود

بعد از ادای خدمت و عرض دعا بگو

هر چند ما بدیم، تو ما را بدان مگیر

شاهانه ماجرای گناه گدا بگو

نخواهم رفتن از دنیا،مگر از پای دیوارت/که تا در وقت جان دادن،سرم بر آستان باشد

خوانده ام که هیچ عبادتی مانند این نیست که قلب مومنی را شاد کنی و از بهترین اعمال نزد خدا، شاد کردن مسلمان است.

امام رضا جان؛ مهربانم؛ ما را مسلمان فرض کن و رخصت بده که یکبار دیگر، گرم در آغوشت بگیرم که هیچ چیزِ این دنیا، به قدرِ قدم زدن در صحن ها و رواق هایت برایم شادی نمی آورد. 

اذن به یک لحظه نگاهم بده

تو بودی و من

به گریه نشستم برابر ِ تو

به خاطر تو

به گریه نشستم

بگو چه کنم ...

شعر از عبدالجبار کاکایی

I miss you

من و اینهمه خوشبختی محاله

یکی از وبلاگ ها گفته بود از ده خوشبختی تان بنویسید و من نوشتم:

1_ برخلاف بعضی ها که ایران را جای ماندن نمی دانند و دائم برای ایران و ایرانی جماعت تاسف می خورند، خوشحالم که یک ایرانی هستم و در اصفهان زندگی میکنم.البته اگر مشهدی بودیم خوشبختی مان دوچندان میشد ولی شاکریم

2_خانواده ام که می میرم برایشان، هرچند ظاهرم این را نشان نمیدهد!

3_سیادتمان که به قدر کافی پُزش را داده ام.

4_همسرم که بی نظیر است(ولله خیرالحافظین و هو ارحم الراحمین.فوووت)

5_محبتی که به امام رضا و ائمه دارم:* 

6_شیعه بودنمان. واقعا خوشبختی بزرگی ست چون ابدا در خودم نمبینم که اهل تحقیق باشم در ادیان! 

7_سلامتی خودم و خانواده.

8و9و10 را باز اختصاص می دهم به خانواده ام، همسرم و امام رضا. بس که خوشبختی های بزرگی هستند.

شما هم بنویسید از خوشبختی هایتان

به فدای رخت ای ماه

دلم محرم می خواهد و روضه ی تاسوعا، که دم بگیرم آب به خیمه نرسید، فدای سَرَت، فدای سَرَت ..

من چقدرررر خوشحالم

خدایاجان از این که اجازه دادی پیشوند سید، مزین ناممان باشد، یک دنیا که کم است! یک آخرت ممنون:*

در گلستان گفت بلبل این ندا، خوش به حال سیّدا

می کند هر ضربه ی قلبم صدا، خوش به حال سیّدا

دید شاگردی به مکتب خانه ای، سیّدی نورانی و دردانه ای

گفت با افسوس ناگه مرشدا، خوش به حال سیّدا

هر جوان و پیر هر بی یاوری، پهلوان و میر و هر نام آوری

ذکر ثروتمند و هم ذکر گدا، خوش به حال سیّدا

گفت دلبر با دل آرای دلش، گفت آدم با همان آب و گِلش

این نگردد از دو لبهایم جدا، خوش به حال سیّدا

هرکه‌عاشق پیشه‌ی پیغمبرست، آرزویش‌خنده‌های حیدرست

بر دلش این را کند نور هدا، خوش به حال سیّدا

شال‌سبزسیّدی عشق‌من است، نام اومرهم به هر دردتن‌ست

شال آن ها بر وجودم چون ردا، خوش به حال سیّدا

بی گمان حتی نبی و فاطمه، عالمین و انبیاء، ذکر همه

بی گمان حتی خدا گوید خدا، خوش به حال سیّدا.

با اجازه ی امام رضا بله

اللهم انی اسئلک یک وقتی(23 ذی القعده مثلن) که رو به گنبد نشسته ایم و صدای سابیده شدن قند می آید و زمزمه ی دعاها، دستمان را بگذاری در دست هم و دعا و نگاه مهربانت را بدرقه ی زندگی مان کنی. برویم و خوشبخت شویم به دعایت.

به نیابت از مجردها :-)

بگیر از من جهانم را ولی آقا؛ حرم را نه

دلم برای سحرهای گوهرشادت که من بودم و تو بودی و صدای امین الله و نسیم باد؛ برای وقت های دلشکستگی ام که من بودم و نگاه ِمهربان تو و بوی ناب عطر حرم و پناه گاه ِهمیشگی ام، دارالاجابه؛ برای شب های انقلاب که من بودم و تو و صدای نقاره ها و پر و بال زدن کبوترها؛ برای آن گوشه ی قدس که من بودم و تو بودی و تکان تکان های پرچمت و صدای هق هق ِ آدم های خوب؛ برای جامع رضوی که من بودم و تو بودی و صدای قدم زدن ها؛ برای نم نم باران که من بودم و تو بودی و چک چک اشک ها؛ تنگ شده جانم. دلم برای خود ِ خودت تنگ شده حضرت آقا.

میلادت مبارکمان حضرت عزیز:*