هرچی آرزوی خوبه، مال تو

«امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

*مَن تَمنّی شیئاً وَ هُوَ لِلّهِ رضاً لَم یَخرُجْ مِن‌َالدُّنیا حَتّی یُعطاهُ.

*کسی که چیزی را آرزو کند و رضای خدا در آن باشد، از دنیا نمی‌رود تا آرزویش برآورده گردد.

...

گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را 

تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون اینه پیش تو نشستم که ببینی

در من اثر سخت ترین زلزله ها را

حَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا

اینکه بدون هیچ اختیاری وارد این دنیا بشی، زندگی کنی و تجربه کنی، _چه خوب، چه بد_ و امکان برگشت به عقب یا فراموش کردن یکسری از اتفاقات را برای یک شروع بهتر، نداشته باشی، امتحان زیادی سختی نیست؟
چقدر دارم غر می زنم همش :(

پ.ن: چه خوب که وبلاگ، فضای امن تری شده برای حرف زدن. برعکس قبلا که مثل الان ِ اینستاگرام بود. پر از آشنا!

خداجان به اینم رسیدگی بشه لطفا

به نظر من قشنگ ترین بخش زندگی متاهلی، دوران نامزدیه، یک عالمه دوست داشتن ِ خوب، توام با یه احترام و حریم و حرمت شیرین. یه جوره خیلی خاص. پُر از عشق، پُر از گذشت، پُر از وقت گذاشتن، پُر از احترام، پُر از همه ی چیزهای خوبی که برای خوشبخت بودن دونفر کافیه. کاش می شد دوره ی نامزدی رو تو بخش های دیگه ی زندگی هم هی کپی پیست کرد، هی کپی پیست کرد هی کپی پیست کرد.هی..هی..

همینجوریات!

زندگیم پر از کاش شده! پر از حرف های نگفته به بعضی آدم ها. روم نشده یا ترسیدم از قضاوت ها یا گفتنش خوب نبوده. شب ها همه ی حرف ها رو برای هزارمین بار برای خودم تکرار میکنم، خودم با خودم حرف میزنم، کاش ها رو تو ذهنم تصور میکنم. مغزم از این حجم حرف و فکر به مرز انفجار رسیده ، کاش جایی، وقتی بود برای خالی شدنش، کسی بود که فقط میشنید بدون هر فکر و قضاوت و حرفی. آدم ها نیاز دارن از غصه ها و فکرها و اما و اگر و کاش های زندگی شون حرف بزنن. خداجان؛ رسیدگی بشه لطفا!

با آرزوی خوشبختی برای همه

به نظرم ازدواج مهم ترین مرحله ی زندگی هر دختر و پسری است که متاسفانه در هر خانواده ای به نحوی یا خیلی ساده از کنارش می گذرند یا خیلی بیش از اندازه سخت. برای مجردها می نویسم؛ خواهش می کنم هرچند سخت است اما ساده عاشق نشوید! در دوره ی آشنایی اولیه با خاستگار یا حتی نامزدتان تمام تلاش تان را بکنید که منطقی فکر کنید نه عاشقانه. زندگی همیشه همینقدر گل و بلبل و پُر عشق نیست. طرفتان را خوب بشناسید، خوب تحقیق کنید، خوب همه ی جوانب را بسنجید، خوب پرس و جو کنید از روحیات و خلقیاتش، هیچ چیز، _تکرار می کنم هیچ چیز_ به اندازه ی اخلاق خوب، خوشبختی تان را تکمیل نمی کند. اخلاق خوب است که در اوج اختلافات، حرمت ها را از بین نمی برد، اخلاق خوب است که رفت و آمد با آنهایی که دوست دارید را دلنشین می کند، اخلاق خوب است که در مواقع سختی، دلتان را گرم می کند، اخلاق خوب است که نداری و کم و کسری ها را کم رنگ می کند، اخلاق خوب است که تفاوت نظرها و عقیده ها را با احترام می پذیرد، اخلاق خوب است که شما را در هر شرایطی مثل روز اول دوست داشتنی می بیند. عجله نکنید، هیچ مال و ثروتی و حتی هیچ عشق پُرشوری ارزش این را ندارد که خانه ی گرمِ پدری را ساده ترک کنید. به کسی دل ببندید که به لحاظ اخلاقی همه چیزش را _همه ی همه ی اخلاقش را_ دوست داشته باشید. مهم این است که دوستش دارم و با فلان اخلاقش می سازم برای همان روزها و ماه های اول است وگرنه هیچ کس ارزش این را ندارد که اعصاب و روان و آرامش تان را بهم بریزید به خاطر همان یک اخلاق.
و بعد از اخلاق شما را سفارش می کنم به وصلت با خانواده ی خوب. شاید از نظر خیلی ها خانواده چندان مهم نباشد و همین که پسر خوب باشد کفایت کند اما به نظر من خانواده ی خوب و هم کفو ملاک بسیار مهمی است. بیشتر اختلافات از همین خانواده ها و تفاوت فرهنگ ها و رسم و رسومات سرچشمه می گیرد وقتی دو خانواده هم کفو نباشند. به خصوص برای آنهایی که اهل صله رحم هستند.
موراد زیادی هست که وقت ازدواج باید دقت کرد اما این دو مورد، ملاک های اصلی و مهم ازدواج اند از نظر من. اگر کسی را دوست داشتید که این دو ملاک را داشت، به کار و مال و خانه و .. مادیاتش سخت نگیرید و با خیال راحت بله را بگویید. همین که بدانید اهل کار و زحمت کشیدن برای به دست آوردن نان حلال است کفایت می کند.
این را بدانید که هیچ جا، خانه ی پدری و هیچ کس، پدر و مادر آدم نمی شوند. پس عجله نکنید و درست ترین تصمیم را بگیرید برای آرامش تمام سال های زندگی تان.

کسی بلیط رفتنی به دست من نمی‌دهد

چقدر دلم می خواست همین چهارشنبه ای که متعلق به شماست و پدر و پسرتان و چقدر من دوست دارمش چهارشنبه را، می شد و می توانستم راهم را کج که نه، صاف کنم سمت شما ! از باب الجوادت بیایم گوهرشادی که یک سال است از آنجا ندیدمت؛ آرام شوم شاید.
امام رضا جان ِ جانان، چقدر جای مشهدت در زندگی م خالی ست. در حرمت جای من خالی نیست؟

یار پسندید مرا

هیچ چیز به اندازه ی کربلایی که خیلی منتظرش بودم و هی نمیشد و هی جور نمیشد مرا به وجد نمی آورد. آنقدر که نمی توانم حجم خوشحالی م را بریزم توی این کلمات. آنقدر که با هرچیزی که به ساکم اضافه میکنم هی بغض مینشیند توی گلویم و  هی شادی میریزد توی دلم. آنقدر که این روز ها هی بلند بلند میخوانم کربلا کربلا ما داریم میاییم. آنقدر که قلبم قرار ندارد و لحظه شماری میکند برای نجف. برای امام علی مهربانم. برای سرگردانی در بین الحرمین. برای حضرت عباس عزیزم. برای دور سر ارباب چرخیدن. برای تل زینبیه که به فدای صاحبش، برای حرمتان که بیایم چشم در چشم ضریح بایستم و عاشق تر شوم. برای گوشه گوشه ی کربلا که بیایم و هی تند تند نفس بکشم آن عطر سیب را. باید بیایم ، دست بیاندازم در شبکیه های حریم امن تان و اینهمه سال دوری و دلتنگی خودم و همه ی کربلاندیده ها را هق هق گریه کنم..

 

غمگین ترین بخش زندگی

یا حضرت جابر..

ای خدایی که شکسته بند دلهایی..

دلم شکسته

..