آسمان است؛ در این کوچه زمینش نزنید

فاطمیه که میشود،

آنقدر غم و غصه ها قاطی می شوند

که نمیدانی کدام را گریه کنی!

قامت خمیده، دست های بسته، غرور  ِشکسته ...

فکر کردن به غم و غصه‌ی مادر سخت است
خواندن روضه‌ی "در" چند برابر سخت است

از حسین اصرار کردن که: حسن! حرف بزن!
از حسن هی بغض کردن که: برادر! سخت است

تو که رفتی کمرِ مولا خم شد مادر
زندگی بی سر و بی همسر و سرور سخت است

دلِ حیدر دلِ کوه است، دلِ کوه رفیق!
ولی این داغ برای دل حیدر، سخت است

من همان اول "بسم الله" اشکم جاری است
چقَدَر زمزمه‌ی سوره‌ی کوثر سخت است
(+)

جمعه نوشت 65

هذا یوم الجمعه (+)

دوستانی دارم بهتر از آب روان!

امروز قشنگ ترین هدیه ی تولد امسال را گرفتم: این قابِ دوست داشتنی

منتخبی از عکس های وبلاگ :)

ممنون رفیق ِشفیق ِعزیز

قاب از این چیزی که میبینید خیلییییییی قشنگ تره! عکسش خوب نشده

*یا مَنْ لا مَفَرَّ اِلاَّ اِلَیْهِ

**خدا مرا خواهد بخشید ، این شغل اوست!

*ای آن که غیر لطفت پناهی نیست ...
دعای جوشن کبیر

**هانریش هاینه

به کامنت دانی باز نزدیک می شوید:دی

[...]

آدمیزاد نمیداند دلتنگی از کجا می آید؟ کجایش درد میگیرد وقتی دلتنگ است؟  نمیداند چه بلایی سرش می آید. دیگر نه حوصله ی خودش را دارد، نه دوستانش، نه حرف های امیدوار کننده ی دیگران، نه هیچ جای قشنگ دنیا و نه حتی نزدیک ترین ها را. دلتنگی را نمی شود گذاشت وسط میز و عمقش را به کسی نشان داد، نمی شود به راحتی تسکینش داد، گاهی اوج میگیرد، بی طاقتمان میکند و نمی شود داد زد، نمی شود بیرونش ریخت، نمی شود فرویش داد، گیر میکند وسط آدم، نفس را می برد. دلتنگی آدم ها را شاید نکشد، اما بی تفاوت می کند و بعد یک گوشه خیلی آرام، ذره ذره تمام می کند.

نمی دونم این متن را چه کسی اول بار نوشته.

جمعه نوشت 64

آقا ببخش، بس که سرم گرم زندگیست

کمتر دلم برای شما تنگ می شود ..

بارانی است حال و هوای دو دیده ام

حضرت خدا؛ شنیده ام که به دل های شکسته نزدیکی. کدام گوشه ی دل شکسته ام نشستی و به اشک هایی که تندتند و پشت سر هم و بی وقفه میبارند نگاه میکنی که هر چه دلم را زیر و رو میکنم پیدایت نمیکنم؟ این همچین وقت هایی که باز دارد تکرار می شود، رهایم نکن. روزهای خوش بودنت را با تمام آن حس های خوب به من برگردان *یا راحم العبرات.

*ای ترحم کننده به چشم های گریان

دعای جوشن کبیر- بند24

*و من یغفر الذنوب الا الله؟

باید می آمدم و می نوشتم که چقدر پشیمانم و چقدر ناراحت و چقــــدر خجالت زده و چقــــــــدر خجالت زده و چقــــــــــــدر خجالت زده.  باید بنویسم. شاید باور کنی. شاید باز ببخشی. شاید باز روی قول و قرارها حساب کنی. شاید باز چشم هایت را ببندی و شتر دیدی و ندیدی! خدایا؛  ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید. ببخشید.

*به جز خدا کیه که گناهان رو ببخشه؟ (آل عمران/۱۳۵)

*‌بهار علی،‌خزان شده ای ..

[...]و تو تا پدر را به خانه نیاوردی، نیامدی. ولی چه آمدنی؟ روح و جسمت غرق جراحت بود و من نمی دانم کدام توان، تو را بر پا نگاه داشته بود. تو از علی خسته تر. تو از علی مظلوم تر. علی از تو مظلوم تر. هر دو به خانه آمدید اما چه آمدنی؟ تو چون کشتی، شکسته،‌ پهلو گرفتی و پدر  درست مثل چوپانی که گوسفندانش،‌داوطلبانه خود را به آغوش مرگ سپرده باشند، غم آلود، حسرت زده و در عین حال خشمگین خود را به خانه انداخت. قبول کن غم عاشورا هر چه باشد به این سنگینی نیست. پدر به هنگام تغسیل روی تو را خواهد دید و بازوی تو را و پهلوی تو را. و پدر از این پس هزار عاشورا است.

*(+)

کشتی پهلو گرفته از سید مهدی شجاعی

تقطه سر خط.

و کاش همینجا؛ گوشه ی سمت راست گوهرشادت که نگاهمان به هم گره خورده و چشم ها گنبد را قاب گرفتند، همینجا که حال ِخوشی دارد سحرها و همه چیز خوب است، همان وقتی که نسیم وزیدن گرفته و صدای العفوها به حق تو! توی گوشم میپیچد و چشم ها بارانی ست و دل ها آینه به لطف نظر کریمانه ات، دنیا برای من تمام می شد. برای بیست و یک سالگی که فردا تمام می شود نقطه بگذار جانم. من از بازگشت دوباره و روز از نو و روزهای بی تو می ترسم. همینجا؛ گوشه ی سمت راست گوهرشادت پایان خوبی ست.

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن

دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود