با سنگهای فرش حرم حرف می زنم؛ اینجا چقدر سنگ صبور سفید هست !

هیچ چیز به اندازه ی سفر مشهدی که خیلی منتظرش بودم و هی نمیشد و هی جور نمیشد مرا به وجد نمی آورد. آنقدر که نمی توانم حجم خوشحالی م را بریزم توی این کلمات. آنقدر که با هرچیزی که به ساکم اضافه میکنم هی بغض مینشیند توی گلویم و  هی شادی میریزد توی دلم. آنقدر که هی صدای ذاکر را پلی میکنم و همراه ش میخوانم رضا دل و دل و دل و دلبر من. آنقدر که قلبم قرار ندارد و لحظه شماری میکند برای باب الجواد. برای آن پله های ورودی حرم که بیایم چشم در چشم ضریح بایستم و عاشق تر شوم. برای بست شیخ طوسی، که بیایم جلوی در ِ‌دارالهدایه و هی تند تند نفس بکشم آن عطر ناب حریم را. برای ستون های سردِسفید دارالاجابه که پناه روزهای بی پناهی ام بوده و هست. برای تمام ِ‌در و دیوار حرم. آخ عزیز ِ‌جان و دلم؛ دوست داشتنت جا نمی شود در قلبم ...

جمعه نوشت 63

*من جز تو مولایی ندارم؛ جز کربلا جایی ندارم ..

یک جاهایی هست که آدم هم کیش می شود هم مات، بی آنکه بخواهد و بفهمد. یک جاهایی هست که هم می شود گریه کرد هم نمی شود. یک جاهایی هست که ته دل ِ‌آدم خالی می شود. یک جاهایی هست که دم ها به سختی بازدم می شوند. یک جاهایی هست که دل ها میگیرند،‌ یک جور حزن بی اشک. یک جاهایی هست که قلب ها در جایشان بند نمی شوند. یک جاهایی هست که دلت می خواهد بنشینی یک گوشه،‌ زانو بغل بگیری و فقط چشم باشی و نگاه. یک جاهایی هست که گره ِ بغض ها بعد از بازگشت تازه باز می شوند یکی یکی. یک جاهایی مثل کربلا.
حضرت آقا؛‌ دلتنگی ها در کلمات نمی گنجند. من دارم فراموش کار می شوم. فاصله ها بس نیست؟

*(+)

بغض نوشت:
عزیزجان و دلم؛ حضرت مجتبی
آخر یه روز برات یه گنبد طلا می سازیم ..(+)

عنوان نمی خواهد!

بعضی خاطرات هم هستند که هرچند روزگاری جزء خاطرات خوب و شیرین بودند و با یادآوری شان لب ها لبخندی میشدند؛ اما روزی می رسد که همان لحظات شیرین، تلخ می شوند مثل زهر و ذره ذره ی وجود آدمی را می خورند مثل خوره! به خصوص اگر آدم خاطره بازی باشی.

جمعه نوشت 62

جمعه ی بهتری خواهد آمد ...

و من و نرگس ها و غروب ِ ایوان ِ خانه برایت ذوق خواهیم کرد!

منبع(+)

:|

رو گرفتن برای فرار از نامحرم نیست. رو گرفتن برای این است که خدا گفته. خدا هم مث ِ‌رفیق آدمه. یک رفیق به آدم چیزی بگوید لوطی گری می گوید که بایستی انجام داد. دنبال حکمتش نباش! اگر حکمتش را بدانی که به خاطر حکمت انجام داده ای نه به خاطر لوطی گری! جخ آمدیم و حکمتش را هم نفهمیدی!‌ آن وقت چه؟ انجام نمیدهی؟!

از بیانات باب جون ِ‌ من ِ‌او

امشب تو خیابون با این قیافه هایی که_چه دختر چه پسر_ میدیدیم همه ش اینجوری بودیم :| و :O

لبخند تو خلاصه ی خوبی هاست

اینجا با آنجا و همه جا فرق دارد، خوب که بو کنی ریه هایت پر میشود از عطر شهدا، هوا سبک ِ سبک است و آسمان نزدیک تر از هر جای دیگر و تو آرام تر از هر وقت دیگر. اینجا بهشت ِ کوچکِ ماست و این آقا .. این آقا رفیق روزهای خوب ماست! رفیق ِ خوب روزها، آسمانی شدنت مبارک.

این نگاه را و این لبخند را باید قاب گرفت

جمعه نوشت61

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
 چونانکه بایدند
 نه باید ها ...

مثل همیشه آخر حرفم
 و حرف آخرم را
با بغض می خورم

عمری است
 لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم :
باشد برای روز مبادا !
اما
 در صفحه های تقویم
 روزی به نام روز مبادا نیست 

آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
 اما کسی چه می داند ؟
شاید
 امروز نیز روز مبادا باشد!

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
 چونانکه بایدند
نه باید ها ...
هر روز بی تو
روز مباداست !

+قیصرامین پور

جمعه نوشت60

تقصیر ماست غیبت طولانی شما

بغض گلو گرفته پنهانی شما ..

 معرفی کتاب:

کمی دیرتر ...

از سیدمهدی شجاعی

:)

آنه! تکرار غریبانه روزهایت چگونه گذشت، وقتی روشنی چشمهایت، در پشت پرده های مه آلود اندوه، پنهان بود. با من بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکی ات، از تنهایی معصومانه دستهایت ، آیا می دانی که در هجوم دردها و غم هایت، و در گیر و دار ملال آور دوران زنگی ات، حقیقت زلالی دریاچه نقره ای نهفته بود؟ آنه! اکنون آمده ام تا دستهایت را به پنجه طلایی خورشید دوستی بسپاری، در آبی بیکران مهربانی ها به پرواز درآیی، و اینک آنه! شکفتن و سبز شدن در انتظار توست ، در انتظار تو ...

چقدر بوی عید و بهار میاد!