از یک زلزله زده انتظار عنوان نمی رود!

نشسته بودم پای سیستم و با زهرا حرف میزدم و همزمان داشتم برای پستی که میخواستم از اصفهان ِ زیبایمان بنویسم عکس انتخاب میکردم که زمین با یک صدای ترسناکی لرزید و نت قطع شد. به صفحه ی قطع شده ی مسنجر زل زده بودم و فکر میکردم که چی شد؟! که داداشه با هیجان وارد شد و گفت: "زلزله بود؟ فهمیدی؟" واقعا زلزله بود! صدای همسایه ها که توی کوچه جمع شده بودند و از پس لرزه ها حرف میزدند می آمد و ما دریغ از کوچکترین حرکتی در راستای حفظ جانمان رفتیم خوابیدیم! و من تنها کاری که کردم نوشتن چندخط وصیت و سفارش توی گوشی ام بود و به این فکر میکردم که اگر اتفاقی افتاد و زیر آوار ماندیم و توی چندثانیه همه زندگیمان را و همه ی آدم های زندگی مان را از دست دادیم، کسی به ذهنش می رسد توی پیش نویس های پیام های گوشی کسی که فکرش را نمیکرده توی این سن، قبل از اینکه حرف های فال درست دربیاید و سه تا بچه را مادری کند، شاید وصیت نامه ای نوشته شده باشد؟

جمعه نوشت67

کاش روزی بنویسند به بقیع : یک فراخوان کمک ای مومنین، طرح احداث ضریح

کاش روزی بنویسند به بقیع، کارگران مشغولند، کار احداث ضریح

کاش روزی بنویسند به بقیع ، چند روز مانده به اتمام ضریح 

کاش روزی بنویسند به بقیع ، مهدی فاطمه آید، به تماشای ضریح

کاش روزی بنویسند به بقیع ، عید امسال، نماز، صحن عتیق

کاش روزی بنویسند به بقیع ، فلش راهنما، مرقد زهرای شفیع

به یقین یوسف ما آمدنی است ..

*ای اهل دنیا؛ آقام علی مظلومه ..

چقدر این روزهایتان درد دارد

مظلوم ترین و تنهاترین و غریب ترین آقا ...

من به جای مردمی که سلامت نمی کنند

روزی هزار مرتبه می گویمت سلام ...

*(+)

حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند ...

از هر چه که بشود نوشت از غصه ی دل شما، نمی شود. نوشتن از سکوت پر از بغض شما، نمی شود. از دل پر درد شما، نمی شود. از خون جگرهایی که خوردید، نمی شود. از آنچه که میان کوچه دیدید، نمی شود. نمی شود که نمی شود. آخ حضرت غریب؛ تصدقت شوم، اینهمه غم و غصه های شما در این کلمات جا نمی شود ...

فدای تنها شاهد کوچه های مدینه ...
تمام حرف هایی که نمی شود نوشت: (+)

جمعه نوشت 66

به غم نشسته ای ولی غریب و زار و بی کسی

ای کس و کار بی کسان تسلیت عرض می کنیم

هم دل تو گرفته است هم دل ما گرفته است

به آه و ندبه و فغان تسلیت عرض می کنیم

شبیه قبر گم شده گم شده ای میان ما

دلبر بی نام و نشان تسلیت عرض می کنیم

فاطمیه رسیده و دوباره داغ دیده ای

غصه و حزن بی کران تسلیت عرض می کنیم

فاطمیه رسیده و خمیده راه می روی

وارث قامتی کمان تسلیت عرض می کنیم

فدای شاه مشکی ات فدای گریه های تو

حضرت شاه روضه خوان تسلیت عرض می کنیم ...

 

آسمان است؛ در این کوچه زمینش نزنید

فاطمیه که میشود،

آنقدر غم و غصه ها قاطی می شوند

که نمیدانی کدام را گریه کنی!

قامت خمیده، دست های بسته، غرور  ِشکسته ...

فکر کردن به غم و غصه‌ی مادر سخت است
خواندن روضه‌ی "در" چند برابر سخت است

از حسین اصرار کردن که: حسن! حرف بزن!
از حسن هی بغض کردن که: برادر! سخت است

تو که رفتی کمرِ مولا خم شد مادر
زندگی بی سر و بی همسر و سرور سخت است

دلِ حیدر دلِ کوه است، دلِ کوه رفیق!
ولی این داغ برای دل حیدر، سخت است

من همان اول "بسم الله" اشکم جاری است
چقَدَر زمزمه‌ی سوره‌ی کوثر سخت است
(+)

جمعه نوشت 65

هذا یوم الجمعه (+)

دوستانی دارم بهتر از آب روان!

امروز قشنگ ترین هدیه ی تولد امسال را گرفتم: این قابِ دوست داشتنی

منتخبی از عکس های وبلاگ :)

ممنون رفیق ِشفیق ِعزیز

قاب از این چیزی که میبینید خیلییییییی قشنگ تره! عکسش خوب نشده

*یا مَنْ لا مَفَرَّ اِلاَّ اِلَیْهِ

**خدا مرا خواهد بخشید ، این شغل اوست!

*ای آن که غیر لطفت پناهی نیست ...
دعای جوشن کبیر

**هانریش هاینه

به کامنت دانی باز نزدیک می شوید:دی

[...]

آدمیزاد نمیداند دلتنگی از کجا می آید؟ کجایش درد میگیرد وقتی دلتنگ است؟  نمیداند چه بلایی سرش می آید. دیگر نه حوصله ی خودش را دارد، نه دوستانش، نه حرف های امیدوار کننده ی دیگران، نه هیچ جای قشنگ دنیا و نه حتی نزدیک ترین ها را. دلتنگی را نمی شود گذاشت وسط میز و عمقش را به کسی نشان داد، نمی شود به راحتی تسکینش داد، گاهی اوج میگیرد، بی طاقتمان میکند و نمی شود داد زد، نمی شود بیرونش ریخت، نمی شود فرویش داد، گیر میکند وسط آدم، نفس را می برد. دلتنگی آدم ها را شاید نکشد، اما بی تفاوت می کند و بعد یک گوشه خیلی آرام، ذره ذره تمام می کند.

نمی دونم این متن را چه کسی اول بار نوشته.