یک پست بی سر و ته صرفا جهت اعلام وجود

هرچی زندگی بیشتر پیش میره، تعداد دوران هایی که گذراندیم و نِقو نوق(!) کردیم و حالا دلتنگ یک لحظه اش هستیم هم بیشتر می شود. کلا ما آدم های دلتنگ شو و حسرت خوره هرچیزی هستیم! و کاری هم نمی شود کرد. آخرین چیزی که دلتنگش هستم شب عروسی مان است که اگر میدانستم یک سال بعدش همسایه ی طبقه پایین مامانم اینا می شویم کمتر گریه زاری می کردم و بیشتر لبخند میزدم. از من به همه نصیحت دخترتان را نهایتا به یک کوچه بالاتر یا یک خیابان آن طرف تر شوهر بدهید ولاغیررر.