الکی مثلا من خیلی شِناسم!

وبلاگ نویسی از تب و تاب افتاده است، از همان وقتی که از گوشه و کنار، سر و کله ی دوست و آشنا و فامیل به وبلاگمان باز شد. از همان وقتی که مجازی ها هم دوستان نزدیکمان شدند.

من فکر میکنم وبلاگ نویسی در وبلاگی که هزار جور آشنا آن را میخوانند و نویسنده برایشان غریبه و مجازی نیست، جز برای نوشتن های دم دستی و مناسبتی فایده ندارد! مگر آن که حرف ها و قضاوت های دیگران برایت بی اهمیت باشد والا همان اینستاگرام و هایک و لاین و .. کفایت میکند. جایی که نتوانی راحت از غصه های بعضی وقت هایت بنویسی، بدون اینکه هزار نفر ابراز نگرانی کنند، دیگر مجازی نیست.