دخترهای بابایی!

از بچگی وقتی این سوال ِ‌لوس ِ همیشگی را می پرسیدند که مامانت را بیشتر دوست داری یا بابات؟ خیلی تند و سریع میتوانستم محکم بگویم بابام! اما از آنجایی که از همان طفولیت درک و شعور بالایی داشتم میگفتم هردو را یک اندازه! و تا امروز که دارم اینجا مینویسم، این موضوع را فقط خودم میدانستم که بابا عزیزتر است و دوست ترش دارم، حتی اگر به خودش هم نگفته باشم و حتی اگر اصلا به روی خودم هم نیاورده باشم و حتی اگر نتوانم از این لوس بازی های دخترانه درآورم و حتی اگر همه فکر کنند من آدم بی احساسی هستم! و حالا که نزدیک به سی روز است ابوی مان در مکه روزگار میگذرانند این دلتنگی ها جمع شده و هی چپ و راست به داداش بزرگه که حکم مرد خانه را پیدا کرده غر میزنیم که اگه بابا بود فلان، اگه بابا بود بمان، اگه بابا بود این کارو برام میکرد، اگه بابا بود بش میگفتم، حالا بذار بابام بیاد! و مخلص کلام اینکه دلمان بابایمان را میخواهد حتی اگر مثل سابق یکهو در اتاق را باز کند و توی چارچوب در بایستد و با دیدن ما این وقت شب، پای کامپیوتر، بگوید: هوالعشق! و فقط نگاه مان کند! از آن نگاه ها! [ که البته من اصلا بیدی نیستم که با این نگاه ها بلرزم]

 

به بهانه ی روز پدر