:|

از آدم هایی با عینک آفتابی قاب بزرگ، روی چشم هایشان و هندزفری چپانده شده توی گوش هایشان که خیلی شیک،‌بدون هیچ عکس العملی، نشسته اند توی اتوبوس، خوشم نمی آید! همان هایی که نمی شود نگاه شان را خواند و برایشان لبخند ِ‌ بی دلیل زد و لبخندشان را از چروک گوشه ی چشم و حرکت آهسته ی پلکشان دید، همان هایی که گوش هایشان صدای آدم را برای چند کلام حرف زدن نمی شنود،‌ همان هایی که نمی شود فهمیدشان! همان هایی که آدم را مجبور میکنند سر بگذارد روی شیشه ی کثیف اتوبوس و چُرت بزند!