دلم آن گوشه ترین ِ سمت راست ِحریمتان را میخواهد، همان جایی که همه ی متعلقات حرم توی چشم ها قاب می شود، که بروم بنشینم کنار آن کُلمن های نارنجی. باد بوزد و پَر چادرم توی هوای صحن و سرایت تکان تکان بخورد و باران نرم نرم ببارد و همینطور که نگاهم به ایوان طلایت گره خورده، یک کسی که نفسش حق است، از همان نزدیکی ها، با صدای پر از بغض و غصه بخواند: مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ اَنْتَ الْعَزیزُ وَاَ نَا الذَّلیلُ وَهَلْ یَرْحَمُ الذَّلیلَ اِلا الْعَزیزُ؛ مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ اَنْتَ الْعَظیمُ وَاَ نَا الْحَقیرُ وَهَلْ یَرْحَمُ الْحَقیرَ اِلا الْعَظیمُ؛ مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ اَنْتَ الْقَوِىُّ وَاَ نَا الضَّعیفُ وَهَلْ یَرْحَمُ الضَّعیفَ اِلا الْقَوِىُّ و من تمام غربت و تنهایی و غصه و دل ِ‌پُر دردت و همه ی شب هایی که در دل چاه آه کشیدی را گریه کنم خوب ِمن ..
+این عکس دقیقا همان گوشه ی دوست داشتنی ست.
دقت کنید کلمن های نارنجی هم هستند :)
++نمیدانم چرا تولد بعضی ها که می شود آدم بغض میکند
مثلا سیزده رجب، سوم شعبان،پانزده ماه رمضان ..
تولد بعضی ها...
