...

می دانید؟ غم سنگین است. مثل شادی نیست که سبک باشد، آدم از سبکی توی ابرها باشد و رها. غم خیلی سنگین است. می نشیند روی دل آدم و مثل یک ویروس به همه جا سرک می کشد. می آید توی چشم ها، روی لب ها، وسط قلب می نشیند. مهم نیست کوچک باشد یا بزرگ. مهم نیست برای چه ماجرایی پیدایش شده باشد. در هر صورت سنگین است و گریه کردن بهترین راه است برای سبک شدن. باید گریه کرد وگرنه غم ها تلنبار می شوند روی هم، راه گلو را سد می کنند و تمام. باید یک جایی باشد، یک کسی باشد، که هر چند وقت یک بار رفت، گریه کرد، غم ها را گذاشت زمین و سبک شد. مثلا جایی بین آدم خوب های خدا، بین معتکفین. وسط صدا زدن خدا به تک تک نام های حال خوب کنش، چادر کشید توی صورت و همه ی غم های ریز و درشت را گریه کرد و سبک شد.